Έτσι που το έφεραν τα πράγματα, η γενιά τους χρεώθηκε να σώσει αυτά που ενώ πριν από λίγα χρόνια ενώ ήταν κομμάτι της ζωής τους κόντεψε να χαθούν για πάντα…
Φυσικά και δεν υπάρχει πλέον εύγλωττος λόγος από των αριθμών και όταν μάλιστα αυτός εκφράζει ψυχρά και την πραγματικότητα, τότε είναι περιττό να μιλάμε για συμπτώσεις. Ο λόγος για το χωριό μας που το 1957 αριθμούσε περισσότερες από 1000 ψυχές, στα δυο σχολεία του πήγαιναν συνολικά 176 μαθητές! Σήμερα όλο το χωριό μετράει περίπου 170 μονίμους κατοίκους και το ωραίο πέτρινο σχολείο του που συμπλήρωσε πέρσι 50 χρόνια ζωής, δυστυχώς έκλεισε για πάντα! Οι μαθητές του, Γιώργος και Νίκος Βασιλείου, Σπυριδούλα, Νίκη και Βασίλης Μπουκουβάλας και Κωνσταντίνος και Δημήτρης Κόπανος, ήταν και οι τελευταίοι! Ο δάσκαλος Βασίλης Κόπανος ο οποίος αφού πέρασε 6 χρόνια στα θρανία του ίδιου σχολείου, δίδαξε τα παιδιά του χωριού μας συνεχώς επί 25 ολόκληρα χρόνια, με τα παιδιά εδώ και μερικά χρόνια άρχισαν και συγκεντρώνουν αντικείμενα του τοπικού πολιτισμού, τα φροντίζουν με ιδιαίτερη αγάπη και τα εκθέτουν με καμάρι στο μικρό λαογραφικό μουσείο που στεγάζεται σε μια αίθουσα του σχολείου. Στόχος όλων , είναι το σχολείο με τη μικρή συλλογή του να λειτουργήσει και μετά το κλείσιμό του ως χώρος γνώσης και συνέχειας του πολιτισμού της περιοχής και οι επόμενες γενιές να έχουν ένα σημείο αναφοράς για την τοπική
2 σχόλια:
Εικόνες και λόγια που "ματώνουν" είναι συμπατριώτη...
κρίμα .....πολύ μας στεναχωρει που κλεινει το σχολείο....συγχαρητήρια στο δάσκαλο Βασίλη Κόπανο για την προσπάθεια που κατέβαλαν μαζί με τη σύζυγό του μιας και ήταν οι τελευταίοι που έδωσαν τη μαχη για να κρατηθει το σχολείο ανοιχτό καθώς για την υπέροχη συλλογή απο αντκείμενα της παλιάς εποχής......αλλά δυστυχώς όλα ερήμωσαν....ας ελπίσουμε να επιστρεψουν οι νεώτεροι καποια στιγμή και να ξαναζωντανέψει ο υπέροχος αυτός τόπος...!!!!!
Δημοσίευση σχολίου