Το Δημοτικό Σχολείο και ο δάσκαλός μας ,ο Β.Κόπανος

    

Όταν πήγε εκείνος στην Α΄ τάξη, το δημοτικό σχολείο Τριποτάμου Ευρυτανίας ήταν τριθέσιο και είχε 134 μαθητές. Έξι χρόνια μετά, όταν αποφοιτούσε από το Δημοτικό, τα παιδιά στο σχολείο ήταν λιγότερα από τα μισά- μόλις εξήντα. Αλλά ο Βασίλης Κόπανος είχε από τότε ένα και μοναδικό όνειρο: να γίνει δάσκαλος, να επιστρέψει στον τόπο που γεννήθηκε και να μαθαίνει γράμματα τα παιδιά των συγχωριανών του.
Το παιδικό όνειρο έγινε πραγματικότητα. Είναι δάσκαλος στον Τριπόταμο Ευρυτανίας τα τελευταία 25 χρόνια. Την πρώτη χρονιά που διορίστηκε είχε 27 μαθητές.Το σχολείο μας “νεκρωσε” όπως και το χωριό μας! Εδώ και 15 χρόνια, όλα σχεδόν τα ζευγάρια που παντρεύτηκαν έφυγαν από τον Τριπόταμο.
«Τα μόνα χρόνια που έφυγα από το χωριό μου ήταν τα χρόνια του Γυμνασίου, των σπουδών μου στην Παιδαγωγική Ακαδημία Λαμίας και της στρατιωτικής μου θητείας. Και η μοναδική αίτηση που έκανα ήταν για να διορισθώ στον Τριπόταμο Ευρυτανίας. Αλλά δυστυχώς  αναγκαστηκε να μετακινηθεί σαν οικογένεια για να μπορέσουν και τα δικά του παιδιά να πάνε Γυμνάσιο και Λύκειο. 

Ο «ισόβιος δάσκαλος» του Τριποτάμου, σαν παιδί, έφυγε για πρώτη φορά από το χωριό του και πρωτομπήκε σε αυτοκίνητο σε ηλικία 11 χρόνων: «Ταξίδεψα και πήγα σε μια κατασκήνωση στα Καμένα Βούρλα. Ένας ολόκληρος κόσμος αποκαλύφτηκε μπροστά στα μάτια μου. Τα μόνα επαγγέλματα που ήξερα ότι υπήρχαν τότε ήταν του γεωργοκτηνοτρόφου, του παπά, του καφεπαντοπώλη και του δασκάλου. Ο δάσκαλος, ήταν το ιερότερο όλων. Ήταν ο άνθρωπος που κατείχε τη γνώση, ήξερε να μιλήσει σωστά, να κερδίσει τον σεβασμό σου».
Από μικρός παρακολουθούσε, λέει, το χωριό του σιγά- σιγά να ερημώνει. Σ΄ αυτόν τον μαρασμό, εξηγεί, έπαιξαν ρόλο πολλοί παράγοντες: «Οι σεισμοί και οι κατολισθήσεις- το 1963 το μισό χωριό χάθηκε λόγω πολλών βροχοπτώσεων- οδήγησαν αρχικά στην μετακίνηση του πληθυσμού. Αλλά αυτό που έφερε τον μεγαλύτερο μαρασμό ήταν η δημιουργία του φράγματος της λίμνης των Κρεμαστών για παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, που “έπνιξε” στην κυριολεξία το πιο εύφορο κομμάτι του χωριού που ήταν τότε ο σιτοβολώνας όλης της Ευρυτανίας».

27 χρόνια στο σχολείο του χωριού του. Ο δάσκαλος Βασίλης Κόπανος ήξερε πως κάποτε θα χρειαστεί να φύγει, το σχολείο θα κλείσει για πάντα... Δάσκαλε σε ευχαριστούμε για όλα.